“Musim nijih kieu asa pararusing rék jualan téh, teu kaop rek indit hujan téh geus ngagebret deui,” ceuk mang Diki ka pamajikanana bari neuteup kosong roda es anu ngajugrug sisi imah.
“Manehna!, tidak kreatif pisan, tidak suka menonton tayangan tivi, makanyah manehna seperti kodok dalam tempurung,” walon ceu Isah pamajikan Diki nu kadua.
“Har kalah ngacaprak kamana mendi, didinya ogé ngan lalajo sinetron wungkul, kami deuleu nu lieurnamah, jangar nyaho” pokna deui.
“Yeuh kang, ayeuna téh apanan DPR réa keur pengadaan barang dan jasa, kumaha lamun akang kaditu jualan di kantor DPR”
“Ah, siamah rék ngusrukeun kami, maenya kami kudu dagang cendol ka DPR, apanan basa kami nyékér kaditu teu meunang asup ku Saptam,” pokna.
“Tong éléh géléng atuh kang négosiasi jeung Banggar, béré pi 10 persen, bérés!,” pokna sangeunahna.
“Bérés kumaha atuh bati kami euweuh dibikeun pake pi-mah,”
“Na, belegug-belegug teuing atuh ari salaki kami téh, nya hargana di mark-up apanan udah biasa hal yang begitumah sekarang kang,”
“Jadi déwék kudu ngajual cendol sabekong saratus rebu, bener ogé, sinarieun otak pamajikan téh éncér, isukan kami indit, ménta ongkosna wé nya,”
“Duit timana ari akang apanan kami mah, boga duit paméré tididinya,”
“Jadi kumaha atuh déwék ayeuna?!”
“Nya jung geura dagang, batina paké ongkos, gitu aja kok répot,”
“Ari manéh apanan hujan!”
“Emang gue pikirin,” bari léos ka dapur.
